Perla Magnúsdóttir

Þá ákvað ég að setja hér inn 8 vel valdna mömmu brandara. Þeir eru tileinkaðir Gullu sem veitti mér mikinn innblástur!

1. Mamma þín er svo feit að þegar Guð sagði ,,verði ljós" þurfti hún að færa sig.

2. Mamma þín er svo feit að þegar hún fer í rauðan bol að þá halda allir að hún sé Coca-cola lestin.

3. Mamma þín er svo feit að þegar hún fer á ströndina syngja hvalirnir "we are family".

4. Mamma þín er svo feit að þegar hún stígur á vigtina kemur upp "to be continued".

5. Mamma þín er svo feit að þegar hún fer út í gula regnjakkanum sínum kallar fólk á hana "taxi!".

6. Mamma þín er svo feit að þegar hún setur gemsann í rassvasann hjá sér, þá fer hann utan þjónustusvæðis.

7. Mamma þín er svo feit að það bergmálar í naflanum á henni.

8. Mamma þín er svo feit að þegar hún labbar fram hjá sjónvarpinu missirðu af heilli Lost seríu.

Vona að þetta hafi aðeins hresst ykkur við nörrarnir mínir

-Perla Ofurproffi, sem er orðin góðvinkona endurtekningarprófa.

Veturinn er svo sannarlega kominn. Ég er hætt að geta hlupið út í strætó á morgnanna ný hoppuð út úr sturtunni með hárið rennandi blautt og skella síðan make upp'inu á mig á milli hraðahindrana á leiðinni til Reykjavíkur, nú er það deginum ljósara að tími hárblásara og ullarsokka er genginn í garð. Og kerta líka. Ég ætla mér að kveikja þau mörg þennan veturinn og hafa það huggulegt.

Langar annars að segja að þið sem forvitnist inn á þessari síðu skulið lesa hvert orð vel og vandlega og fara sparlega með þau, því nú fara prófin að skella á og þá verður síður en svo mikið um áhugaverð og málefnaleg skrif á bloggsíðu minni. (Þrátt fyrir að bloggin mín teljist nú seint í málefnalega flokkinn).

En talandi um málefnaleg málefni. Ég held ég þurfi að gerast aðeins málefnalegri, maður fer bráðum að detta inn á þrítugsaldurinn og þá þýðir ekkert að vera ómálefnalegur, eða mér finnst það ekki passa. En það er samt eitt mikilvægt sem margir gleyma stundum og það er það að þrátt fyrir að maður sé málefnalegur, þá má maður aldrei nokkurn tímann undir neinum kringumstæðum láta húmorinn gjalda fyrir það. Maður þarf að geyma sitt innra barn og nýta hvert tækifæri og helst meira en það fyrir fíflagang og sniðugheit!

EN TALANDI UM ÞRÍTUGSALDURINN...Til hamingju með afmælið elsku Kristjana mín Kristinsdóttir. Það er í dag, og því ert þú heiðurspersóna dagsins í mínum augum.

Núehh, þeir sem hafa fylgst með áskorunarkeppninni síðan í síðustu viku hafa ef til vill áttað sig á því að Tinna Pálmadóttir, æskuvinkona mína og heimsfari með meiru, rústaði gjörsamlega keppninni. Hún tók sig til og tók rönnið á þetta fyrir utan Ólympíuhöllina í Peking og í kjölfarið skapaði hún undrunarsvipi og hneykslun mikla í sálarlífi yfir 100 Kínverja! Hún fær að sjálfsögðu verðlaunin góðu sem ég hafði lofað þeim sem myndu fara með sigur að hólmi. Að þessu sinni eru þau ávísun upp á tvær klst. af stórgóðri skemmtun með mér og gómsæt máltíð innifalin sem ég reiði fram.

En þá er víst tími á aðra áskorun, og er hún ekki af verri endanum. Að vanda eru verðlaun fyrir þá sem takast á við áskorunina. Hún er svo hljóðandi:

,,Ég mana þig til þess að segja foreldrum þínum að þú sért alvarlega að spá í að skrá þig í her erlendis. Segðu að það hafi alltaf verið þinn draumur að komast í metnaðarfullt S.W.A.T teymi. Ef foreldrarnir fá efasemdir og byrja að sjá í gegnum þig, vertu þá fljót/ur að svara með góðum rökum að þetta sé í raun og veru þinn draumur...eins og t.d. felulitir hafa alltaf heillað mig eða eftir að ég kynntist Boot Camp var ekki aftur snúið. Þegar foreldrarnir hafa gleypt á þráðinn, haltu þá andliti í a.m.k. 2 klst."

Nú er hins vegar komi tími til (þó fyrr hefði mátt vera) að skólafólk snúi sér að námsbókunum, leiki nörda í nokkrar vikur, rústi prófunum, skemmti sér að því loknu ærlega og síðast en ekki síst fari að undirbúa fæðingu frelsarans.

Ykkar einlæg, Perla Magnúsdóttir.

Jú ætli það sé ekki kominn tími á nýtt blogg. Þrátt fyrir það vil ég með eindæmum benda á áskorunarkeppnina sem er orðin virkilega spennandi hér í færslunni fyrir neðan. Frestur til að takast á við áskorunina rennur út 18.nóvember n.k.
Ástæðan fyrir nýju bloggi er saga sem hefur lengi legið á brjósti mér, eða síðan í lok júní s.l. sumar. Eins og glöggir lesendur hafa til vill áttað sig á, þá er þetta saga Kýlda trúðsins.

Það vill svo til að ég á einstaklega upplífgandi og tryllta systur sem heitir Björg. Björg þessi hefur undanfarin ár verið ruddalega opsessed á því að fá að hitta kýldan trúð,  en aldrei hefur markmiði hennar verið náð, henni sjálfri til mikillar óhamingju. Því er þessi bloggfærsla sérstaklega tileinkuð henni.

Sagan sem ég ætla að segja tengist einmitt opssesion-inu á kýlda trúðnum. Það var þannig að ég ásamt fríðum flokk ungra dansara héldum upp í Kaldársel í sumar. Í Kaldárseli áttu að fara fram æfingabúðir fyrir dansatriðið okkar sem sýnt var í Prag í lok sumars. Allt gekk eins og í sögu í Kaldárseli, dansararnir í essinu sínu og spennan farin að magnast mikið fyrir sýninguna í Prag. Nema hvað. Þegar við renndum yfir dansinn í síðasta skiptið fyrir kvöldmat gerðist nokkuð stórhættulegt. Kristín Sveins, einn uppáhalds dansfélagi minn og vinkona af bestu gerð, kýldi mig beint í andlitið.

Okay, ég skal viðurkenna það. Þetta var ,,óvart”.....eða réttara sagt þá hljóp ég í vitlausa átt í miðju dansatriðinu, og lenti beint á hnefa Kristínar sem alveg hreint ruddalega fast þeyttist í vörina og nefið á mér, basically beinn á tjúllann. Grafarþögn sló yfir hópinn, þangað til ég rak upp skaðræðisóp og tárin fóru að streyma.

Kristín, Aron, Rakel og fleiri góðir fóru gjörsamlega í gígantískt sjokk og skipað var að lækka í tónlistinni eins og skot. Eftir átakanlegt táraflóð og staðfestingu á því að allar tennurnar mínar væru enn á sama stað staulaðist ég inn á klósett. Kristín ætlaði aldrei að leyfa mér að líta í spegilinn, en það tókst loks. Ég hefði betur sleppt því; mér var heldur betur brugðið í brún;

Við mér blasti KÝLDI TRÚÐURINN, í allri sinni mynd. Ég hafði sem sé farið í prufuförðun fyrr um daginn fyrir púka-outfittið mitt hjá Kristbjörgu Láru. Táraflóðið hafði all svakalega mikið dreyft svarta augnskugganum yfir andlitið á mér, og vörin var farin að taka á sig 3falda mynd.

 Slíkur húmorelskandi eins og ég er, ákvað ég að slá þessu upp í grín, enda sá ég fram á gullið tækifæri fyrir fyrirmyndar bloggfærslu myndast, sem og nokkurs konar rætingu á ósk Bjargar. Ég sendi Kristínu strax eftir myndavél og setti eins aumkunarverðansvip og ég mögulega gat á andlit mitt. Þið getið séð afraksturinn hér fyrir neðan....

Þannig hljómaði sagan um Kýlda trúðinn. Því miður fékk Björg aldrei að sjá hann í sinni alverstu mynd, en ljósmyndin góða sýnir þó helstu áverka. Taka skal fram að ég hef enn ekki náð mér fullkomlega. Vörin mín er enn þá 2föld og ég mun aldrei aftur fyrir mitt litla líf dansa aftur með Kristínu Sveinsdóttur, A.K.A. “The punch-clown-maker (PCM).

Fóstureyðingar eru mjög umdeildar. Að mörgu leyti skil ég vel afhverju fólk fer í þær og ég get alls ekki dæmt um hvað sé rétt né rangt. En í mörgum tilfellum er ég þó virkilega á móti þeim. Ég rakst á þessa litlu sögu þegar ég var að vafra um bloggheiminn áðan, ákvað að skella henni inn....Check it!

Month​ One.

Hi Mommy​!​​​​​
I am only 3/4 of an inch long,​​​​​
But I have all my organ​s.
​​
I love the sound​ of your voice​.

Every​ time I hear it,
I wave my arms and legs.

The sound​ of your heart​ beat
Is my favor​ite lulla​by.

Month​ Two.

Mommy​,​​​​​
Today​ I learn​ed how to suck my thumb​.

If you could​ see me
You could​ defin​itely​ tell that I am a baby.

I'm not big enoug​h to survi​ve outsi​de my home thoug​h.

It is so nice and warm in here.




Month​ Three​.

You know what Mommy​,​​​​​
I'm a boy!
I hope that makes​ you happy​.

I alway​s want you to be happy​.
​​
I don'​​​​​t like it when you cry.

You sound​ so sad.

It makes​ me sad too,
And I cry with you even thoug​h
You can'​​​​​t hear me.




Month​ Four.
​
Mommy​,​​​​​
My hair is start​ing to grow.

It is very short​ and fine
But I will have a lot of it.

I spend​ a lot of my time exerc​ising​.

I can turn my head and curl my finge​rs and toes
And stret​ch my arms and legs.

I am becom​ing quite​ good at it too.

Month​ Five.

You went to the docto​r today​.

Mommy​,​​​​​ he lied to you.

He said that I'm not a baby.
​​
I am a baby,​​​​​ Mommy​,​​​​​ your baby.

I think​ and feel.

Mommy​,​​​​​ what'​​​​​s abort​ion?​​​​​

Month​ Six.

I can hear that docto​r again​.

I don'​​​​​t like him.

He seems​ cold and heart​less.

Somet​hing is intru​ding my home.

The docto​r calle​d it a needl​e.

Mommy​ what is it? It burns​!​​​​​
Pleas​e make him stop!​​​​​
I can'​​​​​t get away from it!
Mommy​!​​​​​ Help me!





Month​ Seven​.

Mommy​,​​​​​

I am okay.
​
I am in Jesus​'​​​​​s arms.

He is holdi​ng me.

He told me about​ abort​ion.

Why didn'​​​​​t you want me, Mommy​?​




Every​ abort​ion is just.​​​​​.
One more heart​ that was stopp​ed.
Two more eyes that will never​ see.
Two more hands​ that will never​ touch​.
Two more legs that will never​ run.
One more mouth​ that will never​ speak​.

Já, eins og flestir vita þá var Halloween í gær. Ruddalega skemmtileg hefð að mínu mati, enda tók ég svo sannarlega þátt. Ákvað eftir mikinn höfuðverk að leika sjóræningjaskvísu, og hún Soffa systir mín var líka svona gasalega hugguleg í sér að hjálpa mér að laga mig til. Kvöldið var vægast sagt sjúklega skemmtilegt. Ég hef að öllum líkindum brennt svona 4737 Kcal, bara á því að dansa. Tók meira að segja nokkur spor alveg ein á dansgólfinu....held ég haldi mig við hópdansinn í framtíðinni.
Lenti reyndar í hellidembu sem rústaði útlitinu, að sjá beran rass á ALLT of drukkinni gellu á Austurvelli, að festa sjóræningjatattúið á mér sem og að 17 ára og 47 ára gæjar reyndu við mig. What is up with that? Hvar eru þessir á tvítugsaldrinum - þeir sem hafa svörin við þessari spurningu er bent á mailið mitt.

Var að átta mig á því áðan að það fer að styttast í elskulegu jólaprófin. Ég er reyndar mjög heppin í þetta skipti: Prófin mín standa frá 2. - 9.desember, sem er ekkert annað að yndislegt. Nægur tími til þess að vinna sér inn smá pening, baka piparkökur og gera jólaföndur. En það slæma við þetta, er það að ég þjáist af gífurlegum skólaleiða, og svefnsskorti. Ég vægast sagt geri allt til þess að sleppa við að fara að læra eða sofa þessa daganna. Frekar sorglegt, ég viðurkenni það fúslega. Enda eitthvað sem ég ætla að fara að laga á næstu dögum, annars get ég kvatt þennan háskóla.

Talandi um háskóla. Mjög skemmtilegt fyrirbæri. Einhvern veginn svo allt allt öðruvísi en menntaskólinn. Eins og t.d. er mjög gaman að spá aðeins í hvílíka mann-flóru hann hefur að geyma. Eins og í mínum bekk. Þar höfum við allt frá stússí unglingsstrákum með hárið gone wild, upp í margra barna mæður sem pæla mest í því hvernig tegund af bleijum þær ættu að kaupa þegar þær skella sér í innkaupin eftir skóla.... ;)

Jájájájá, svona getur lífið verið skemmtilegt. Annars vona ég að þið séuð ekki að fara of illa út úr þessu kreppu veseni. Alveg glatað að heyra hvað margir eru að missa vinnunna og tapa miklu sparifé. En, hey. Lífið hefur alltaf einhverjr bjartar hliðar líka, og eins og það spekingslega orðatiltæki segir: Þegar einar dyr lokast, þá opnast aðrar! Gott að hafa þetta í huga þegar á móti blæs.

Vona að þið hafið það gott um helgina og njótið lífsins. Og já eitt enn. Takið þátt í verkefninu ,,Jól í skókassa". Þið fáið hlýju í hjartað og skemmtun í kroppinn, lofa!..... www.skokassar.net